Przede wszystkim, chciałabym zwrócić uwagę na podwójne standardy, które zostały w tym filmie ukazane. Mamy bowiem pracującą kobietę, która dotychczas podporządkowywała życie mężczyznom a której mąż zarzuca, że nie spędza wystarczająco czasu z dziećmi ani tym bardziej jemu. Jest to kobieta silna, która wypracowała sobie wymagające, ale dobrze płatne stanowisko, utrzymując tym samym rodzinę kosztem spędzanego u nich czasu. Pojawia się sentymentalna scena, w której mąż opowiada o pierwszym, wypowiedzianym przez ich córkę słowie. Erin ma łzy w oczach, ponieważ jej przy tym nie było, ale długo pracuje. Zewsząd spotykają ją za to pretensje i oczekiwania spełnienia obowiązku naszego narodowego odpowiednika matki polki, ignorując zupełnie to, że nareszcie w tym wieku, bez wykształcenia i tzw. pleców ma szansę na karierę, na spełnienie się zawodowe, równocześnie zapewniając swojej rodzinie wikt i opierunek. Ale to kobieta. Wyobrażacie sobie w jej roli mężczyznę? Oczywiście, że tak. Nawet bardziej pasuje, taki mamy model na świecie, mężczyźnie wypada, mężczyźnie wolno. Kiedy bowiem to samiec przejmuje rolę Erin, jest to pożądane, rozumiane i aprobowane. A samica... a samica dostaje ultimatum, że albo porzuca karierę, szanse na rozwój i jakieś zdanie, prawo do głosu i - co sama podkreśla - szacunku, albo rozbija rodzinę. Bo przecież to nie samiec sprowadza ją do roli inkubatora, klaczy rozpłodowej zabraniając jej się rozwijać pomimo tego, że dzieci mają opiekę, jedzenie, dach nad głową i wszystko. Okrutne, podwójne standardy tak doskonale pokazane w tym filmie. Filmie, przedstawiającym Erin, kobietę pracującą, rozwijającą się, dostającą szansę jedną na milion w swoim wieku i sytuacji życiowej by osiągnąć sukces i poważanie, jako kobietę niegodną roli matki, tymczasem męża jako tego pokrzywdzonego pana domu, który jednak w rzeczywistości bardzo często przejmuje rolę Erin, co jest natomiast w pełni akceptowane